Paulus’ brieven zijn voor het heden. Heel de rest van de Schrift vindt z’n interpretatie en toepassing of voor of na de huidige, geheime bediening. Alleen Paulus geeft de waarheid voor de ecclesia die het lichaam van Christus is. Dit is nergens buiten zijn geschriften te vinden. Israel en de natiën bezetten alle andere delen van goddelijke onthulling. Wat er van waar is in andere tijden en aionen moet niet vermengd worden met de hedendaagse waarheid, anders zal het alleen maar leiden tot verwarring en fouten. Alle Schrift is nuttig, als een onthulling van Gods wegen, maar het moet niet toegepast worden buiten de bijhorende plaats.
Het hoofdonderwerp van de Griekse Schriften is het koninkrijk van Israel. Het wordt in de vier verslagen over de bediening van onze Heer afgewezen en het wordt opnieuw verworpen in de uiteenzetting die Handelingen wordt genoemd. Het wordt herbevestigd in Hebreeën, Jakobus, Petrus, Johannes en Judas, en tot werkelijkheid gebracht in Openbaring. In Paulus’ brieven is het tijdelijk opgeschort. Het is Gods doelstelling om doorheen Israel de natiën te zegenen. Maar wanneer Israel, het zegenkanaal, faalt, wordt dit onmogelijk. In Paulus’ brieven worden de natiën gezegend tijdens Israel’s afvalligheid. Het zegengebied wordt verlegd van de Aarde naar de hemelen. Bekering en vergeving worden vervangen door rechtvaardiging en verzoening. Genade vervangt barmhartigheid.
Het bereik van Paulus’ brieven, zowel in tijd als in ruimte, gaat heel de rest van onthulling ver te boven. Het is niet beperkt tot de Aarde, maar omsluit heel het universum in Gods grote climax van verzoening (Kol. 1:20). Het is niet beperkt tot de aionen, of tijden, maar onthult een doel dat gevormd werd voordat ze begonnen, en wordt pas afgesloten na hun voleinding. Het bereik er van reikt van een tijd in het verre verleden tot het eerste deel van Genesis, naar een periode die ver voorbij is aan het laatste visioen in Openbaring.
Paulus’ geschriften vallen van nature uiteen in twee delen: zijn brieven aan de ecclesias en zijn persoonlijke brieven aan Timotheüs, Titus en Filemon. Paulus schreef negen brieven aan de zeven ecclesias. Zij arrangeren zichzelf in drie groepen. De brieven in elke groep zijn zeer nauw met elkaar verbonden, de eerste brief in elk (Romeinen, Efeziërs, en 1 Thessalonicenzen) zet de waarheid didactisch uiteen, terwijl de andere brieven van dezelfde groep uitleg geven en corrigeren. De beste commentaren op Romeinen zijn Korinthiërs en Galaten; op Efeziërs zijn het Filippenzen en Kolossenzen, en 2 Thessalonicenzen vult de eerste brief aan.
De Thessalonicenzengroep hebben we de Belofte Brieven genoemd, omdat zij gaan over de verwachting van de terugkeer van onze Heer. De Romeinengroep hebben we de Voorbereidende Brieven genoemd, omdat ze gaan over de overgangstijd die de heiligen voorbereidde voor de laatste onthulling die te vinden is in de Efeziërsgroep, die we daarom de Volkomenheids Brieven noemen.
Elke groep is gekenmerkt door een van de blijvende drie-eenheden van genades: geloof, verwachting en liefde (1Kor. 13:13). De volgende opstelling zal dienen om de groepen te laten zien en de relatie die elke brief onderhoudt met de andere in die groep.
PAULUS' BRIEVEN
DE VOORBEREIDENDE BRIEVEN
GELOOF
ROMEINEN - Rechtvaardiging
- Verzoening
- Gedrag
1 Korinthiërs - Gedrag
2 Korinthiërs - Verzoening
GALATEN - Rechtvaardiging
DE VOLKOMENHEIDS BRIEVEN
LIEFDE
EFEZIËRS - Leer
- Gedrag
FILIPPENZEN - Gedrag
KOLOSSENZEN - Leer
DE BELOFTE BRIEVEN
VERWACHTING
1 Thessalonicenzen
2 Thessalonicenzen
DE PERSOONLIJKE BRIEVEN
1 Timotheüs
2 Timotheüs
Titus
Filemon