1

Profetie bereidde hen voor op verdere ontvouwingen en volwassenheid. Talen neigden hen terug te trekken naar de koninkrijksverkondiging en haar bijhorende tekenen.

10

Hoewel zonder enige bewijs uit een handschrift, kan het zijn dat de oorspronkelijke lezing van "niet een is klankloos", eigenlijk "niet een er van is nutteloos" was. Dit schijnt gevraagd te worden door de context, die zowel op nut als geluid lijkt te staan. Een enkele letter P (die gelijk staat aan onze R) zou aphonon, klankloos, omzetten in aphronon, nutteloos. Omdat onze vertaling is gebaseerd op feiten, en niet op het oordeel van de vertaler, kon hij deze wijziging niet maken, hoezeer deze hem ook aansprak.

12

Barbaar: iemand die binnen de Griekse cultuur levend geen Grieks spreekt of verstaat.

12

De gaven werden gegeven voor wederzijdse opbouw, niet voor ontspanning of ijdel vertoon. Het misbruik van de gave van talen was een duidelijke aanduiding van de kinderlijke onvolwassenheid van de Korintiërs, want zijn wilden maar al te graag het bezit van de gave tonen, zonder acht te slaan op de opbouw van anderen. Een vreemde taal is slechts gebrabbel van geluiden voor hen die ze niet verstaan. En al zou het vertaald worden, welke echte winst zit er in om zo’n omweg te gebruiken, wanneer dezelfde zaken net zo goed zonder de noodzaak van vertaling verteld konden worden? Dat was niet de goddelijke bedoeling bij het geven van deze gift. Op de Pinksterdag werd deze gave op een nuttige en rationele manier gebruikt, want het was een teken dat JAHWEH sprak tot Zijn volk. Bovendien is dit teken niet voor gelovigen, of zelfs om ongelovigen te bereiken, want er staat geschreven: "en toch zullen zij niet naar Mij horen" (14:21; Jes. 28:12). Natuurlijk is het veel beter vijf opvoedende woorden te spreken in de eigen tongval, dan welk ander aantal ook in een onbekende taal, ook al is dit het vertoon van een geestelijke toedeling. Hetzelfde argument is met zelfs meer kracht toepasbaar bij het gebruik van een vreemde taal, die niemand verstaat, in een kerkelijk ritueel. Het kan indrukwekkend zijn en spectaculair, maar het slaagt er in het geheel niet in de heiligen op te bouwen.

22

Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine’ hoge achting voor de gave van profetie is gefundeerd op het feit dat deze het belangrijkste middel was om de heiligen tot die volwassenheid te brengen die vurig verlangde dat zij zouden verkrijgen. De gave van onderwijzen, het uiteenzetten van de Schrift, nemen nu de plaats in van profetie, want Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker heeft Zijn wil volledig in Zijn woord geopenbaard.

24

Voorspellen, of voorzeggen, is niet noodzakelijkerwijs betrokken bij de gave van profetie. De profeet, in de Schrift, is de mond of woordvoerder van Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker. Hij kan spreken over het verleden, het heden of de toekomst. Voorspelling is incidenteel, niet essentieel, voor profetie, Voordat de canon compleet was, was het voor de heiligen nodig dat zij een middel hadden om het denken van Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker te kennen. De Schrift voorziet nu volledig in die behoefte. Wat een enorme tegenstelling zou het zijn tussen een bijeenkomst waar allen in een sobere opeenvolging Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikkers denken verklaarden, zodat allen geholpen worden, en een waarin een ieder een gelegenheid zoekt om een gave te tonen die voor zijn mede heiligen van geen enkel voordeel is! Zelfs ongelovigen hebben voldoende onderscheidingsvermogen om te zien hoe dwaas het is om in de lucht te spreken, en kunnen de eenvoudige uitspraken van Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikkers woordvoerders op prijs stellen.

27

Om hun kinderlijk verlangen om te spreken in onbekende talen in te perken, geeft de apostel een paar regels om de uitoefening van deze gave te beheersen, Ze moest niet uitgeoefend worden tenzij er een vertaler was, zodat de boodschap voor de bijeenkomst niet verloren zou gaan. Niet meer dan twee of drie mochten opeenvolgend spreken in onbekende talen, en hun spreken moest in gedeelten zijn, dat wil zeggen: ze moesten regelmatig pauzeren om vertaling mogelijk te maken. Indien niemand het kon vertalen, dan moesten ze niet in de ekklesia spreken.

29

Profetie moest ook binnen grenzen worden uitgeoefend. Het mocht niet zo zijn als het turbulente, onbeperkte schreeuwen van de orakels van de valse goden, waaraan zij gewend waren, van wie de geesten buiten hun controle waren, maar een vredige, onderscheidende verhandeling, twee of drie in opvolging, en bereid om over te dragen aan een ander, die een onthulling had ontvangen. De geesten van de profeten van de Griekse goden waren niet aan hen onderschikt. Die werkten zich in een razernij, met schuim op de mond. Ze werden door demonische geesten gecontroleerd, en niet door de Geest van Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker.

34

"Indien iemand onwetend is, hij zal niet gekend worden!" (14:38) is het verontwaardigde protest van de apostel tegen hen die het tegendeel van deze woorden veronderstellen. En opnieuw: "Indien iemand meent profeet te zijn of geestelijk, laat hem dan erkennen dat wat ik aan jullie schrijf een gebod van de Heer is" (:37).