1

Het absolute despotisme van genade wordt uiteengezet in de opzienbarende conclusie dat als we zouden volharden in zonde, genade zou toenemen! Hoewel het nu volgende betoog tegen het volharden in zonde is, bevestigt het de soevereiniteit van genade. Laten we deze schitterende doctrine niet ontkennen. Ze zal ons een rijke, jubelende vrijheid geven, ons bevrijdend van de slavernij van de zonde en ons de kracht geven om die zonden te voorkomen die onnatuurlijke logica meent dat we met graagte zouden volgen, nu er geen veroordeling meer is, ook al zouden we zondigen.

2

Dit en het volgende hoofdstuk zijn een uitweiding, de gevolgen bediscussiërend van de heerschappij van genade, eerst zonder en dan met de wet. Verlossing van zonde komt niet door overwinning er over, maar door de dood er van. Het is nutteloos tegen zonde te vechten, of te vechten tegen de praktijken er van. We zouden beter de kracht er van erkennen en onszelf er door en voor dood rekenen, maar tegelijk levend in opstanding, waar zonde geen plaats heeft.

3

De geestelijke waarden van dopen in de dood (Luk. 12:50) en het begraven met ChristusGezalfde, zoals getoond in dit hoofdstuk, geven aan dat de doop in geest hier in beeld is (verg. 1Kor. 12.13). "Want ook in één geest zijn wij allen tot één lichaam gedoopt."

8

Omdat wij niet stierven, maar ChristusGezalfde voor ons werd gekruisigd, mogen we Zijn dood als de onze rekenen, volledig onze band met de zonde voltooiend, en ook Zijn opstanding als de onze, want in Hem genieten wij een onbewolkt leven in de aanwezigheid van Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker.

12

Een bewustwording van onze dood voor de zonde en leven in ChristusGezalfde zal ons kracht geven om om te gaan met zonde, ons altijd herinnerend dat zonde ons niet uit de gunst kan halen vanwege de allesoverstijgende genade.

14

Wet, zoals we in het volgende hoofdstuk zullen zien, kan niet alleen niet verlossen van zonde, maar smeedt in feite de boeien van de zonde, en maakt de slavernij van de zonde nog wreder en bitter.

15

De wet zei: "Vervloekt is een ieder die niet volhardt in alle dingen die in de rol van de wet staan geschreven, om die te doen." Genade zegt: "Gezegend zijn jullie, wat jullie ook mogen doen, want ChristusGezalfde heeft jullie gerechtvaardigd en niemand durft het aan iets tegen jullie in te brengen." De verkeerde logica van de oude mensheid beeldt zich onmiddellijk in dat dit de weg vrij maakt en aanmoedigt om te zondigen. Maar het feitelijk gevolg is precies het omgekeerde! Genade, en niet de wet, heeft de kracht om ons weg te houden van zondigen. Niemand die een echte ervaring met genade heeft, redeneert dat, omdat er immuniteit is, hij daarom zal zondigen. De overtreder tegen de wet vlucht voor de ogen van de wet. De strenge bedreigingen hinderen hem niet. Maar de overtreder tegen genade voelt de gruwel van zijn overtreding en vlucht er voor.

16

Wij zijn allen slaven, hoewel we kunnen pochen over onze vrijheid. We worden gecontroleerd door zonde of door gehoorzaamheid. Het is een zaak van dankbaarheid dat wij allen gediend hebben onder de zonde, want alleen zo konden we ons de aard van zo’n slavernij bewust worden. Maar we zijn niet weggehaald uit de dienst aan de zonde om lui te worden. We zijn overgezet naar de dienst van rechtvaardigheid.

20

Slaven van zonde kunnen alleen de vruchten van zonde voortbrengen en weten dat de enige mogelijke uitkomst de dood is. Maar slaven van rechtvaardigheid hebben een vrolijker uitzicht. Hoe beschamend ook hun wetteloze daden, ze zien uit naar aionisch leven.

23

Zonde, net als een slavenhouder, betaalt geen loon, maar levert alleen rantsoenen. Dit bestaat, op dit moment, uit een houding naar Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker die gelijk staat aan de dood, want alle slaven van de zonde mijden Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikkers aanwezigheid. Daarom zullen hun daden uitlopen op verwoesting. Maar wij zien, als slaven, niet uit naar loon. Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker geeft niet alleen, maar geeft genadevol, of om niet, precies die beloning die er is voor hen van wie de volharding in daden er aanleiding voor geeft – aionisch leven, of leven tijdens de aionen (2:7).