2

Het woord "synagoge" is in de King James vertaald met "assembly" (vergadering of bijeenkomst). Omdat het meer dan vijftig maal voorkomt en elders altijd met "synagoge" wordt weergegeven (behalve eenmaal met "congregation" – Hand. 13:43), is er geen echte aanleiding het hier anders weer te geven. Het is van belang voor het feit dat we hier hebben, niet een ekklesia, of een uitgeroepen gezelschap, maar een bijeenkomst gebaseerd op een lichamelijke relatie, want de synagoge was de verzamelplaats van de Joden, en Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine scheidde er onveranderlijk zijn bekeerlingen van af.

Het toneel dat hier wordt afgebeeld zou nauwelijks voorgesteld kunnen worden buiten de traditionele synagoge van die vroege dag, want de ekklesias of "kerken" waren nog niet geworden zoals de synagogen zoals wij die vandaag kennen. Een van de tekenen van de huidige afvalligheid is deze geest van pluimen geven aan de rijken en verachten van de armen. Het kan geen plaats hebben waar onze positie in ChristusGezalfde op prijs wordt gesteld. Een rijk man die Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikkers genade geniet voelt pijn bij zo’n partijdigheid.

8

Jakobus schrijft aan hen die onder de wet zijn. Het tonen van partijdigheid aan de rijken en het beledigen van de armen is een inbreuk op de inzetting van het liefhebben van de naaste als jezelf! Maar de wet is niet alleen intersociaal, hij heeft een goddelijke kant. Een enkele overtreding, wat die ook is, brengt een breuk tussen Hem Die de wet gaf en de boosdoener. De breker van één gebod is niet "schuldig" aan alle, maar gaat binnen in dezelfde veroordeling als hen die alle andere misdaden in die categorie begaan.

14

Jakobus kijkt naar geloof geheel van de menselijke kant, Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine van de goddelijke. Wat een mens zegt dat hij heeft, als hij het niet heeft, kan hem uiteraard niet redden. Maar Jakobus spreekt niet van een geveinsd geloof. Hij staat er op dat geloof zonder werken dood is. Hij zegt vrijmoedig: "Het geloof kan hem niet redden." Toch bevestigt Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine dat rechtvaardigheid door geloof is, opdat het zal overeenkomen met genade (Rom. 4:16). En hij houdt vol dat als het uit genade is, het niet langer uit werken is, anders is genade niet langer genade (Rom. 11:6). De redding waar Jakobus naar verwijst omvat geen rechtvaardiging, anders is er geen noodzaak voor genade. Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine spreekt voortdurend van genade, en verwijst er in zijn brieven meer dan honderd maal naar. Jakobus noemt het slechts twee maal in één passage (4:6). Jakobus houdt zich bezig met een natie in een verbondsrelatie met Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker, en een bedeling waarin geloof en werken vermengd zijn, terwijl Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine verbonden is met de bedeling van onverdunde genade aan hen die geen enkel recht bij Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker hebben.

Zo’n combinatie als waar Jakobus op staat zou alle zegen wegdoen die tot de naties is gekomen op grond van genade, want het is voor genade onmogelijk te opereren zonder puur, niet geholpen geloof. Het volstaat niet te zeggen dat zulk geloof van levensbelang is en zichzelf moet doen kennen door werken. Dit is waar, maar zulke werken zijn in geen enkele zin van het woord de wortel van rechtvaardigheid. Ze zijn de vrucht. Werken toevoegen aan een dood geloof zal het niet levend maken.

Kort gezegd: de verschillen tussen Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine en Jakobus zijn niet weg te redeneren. Ze zijn onverzoenlijke tegenstellingen als we ze nemen om te verwijzen naar dezelfde goddelijke bedeling en hetzelfde volk. Laten we ze in hun eigen tijd en plaats, dan is er geen reden waarom ze zouden moeten overeenkomen. Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker verandert voortdurend Zijn methoden, om te passen bij de verschillende doelen die Hij voor ogen heeft.

18

Het solide fundament staat met dit zegel: "De Heer kent de Zijnen" (2Tim. 2:19). Stel dat wij het niet weten? Dan tast dat hun redding niet aan! Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker kent het hart en heeft geen uiterlijk bewijs nodig. Zo is het niet bij de mensen. Voordat wij het geloof van een mens aanvaarden, eisen wij dat hij afscheid neemt van ongerechtigheid. Dat is de grond van Jakobus. Het is niet wat voor de Heer verschijnt, maar voor mensen.

20

Het voorbeeld van Abrahamvader van vele volken is zeer behulpzaam in het verder vaststellen van de onderscheiden gezichtspunten van Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine en Jakobus. De eerste verwijst ons naar het vijftiende hoofdstuk van Genesis, de laatste naar het twee en twintigste. In het vijftiende hoofdstuk is alleen Abrahamvader van vele volkens geestelijke zaad in beeld, want Abrahamvader van vele volken wordt meegenomen naar buiten zijn tent en de sterren van de hemel getoond. En de Heer zei tot hem: "Zo zal jouw zaad zijn". En hij geloofde de Heer en Hij rekende het hem tot gerechtigheid. Dit werd gevolgd door een onvoorwaardelijk verbond.

Het twee en twintigste hoofdstuk is een beproeving van het geloof dat hij had, in die zin dat het zaad, door wie zijn beloofde nageslacht zou komen, geofferd en gedood moest worden. Hier hebben we het perfectioneren van zijn geloof en de vervulling van de eerdere passage.

Het vijftiende hoofdstuk houdt zich bezig met Abram voor de besnijdenis, en zijn geestelijk zaad en hun rechtvaardiging. Het twee en twintigste houdt zich bezig met Abrahamvader van vele volken, na zijn besnijdenis, en met zijn lichamelijke zaad (waarvan enkelen ook geestelijk zouden zijn), en met hun zegen, en ook dat zij een kanaal van zegen zouden worden naar de andere naties. Pauluspauze, tussentijd - latijn: de kleine kan de laatste passage niet gebruiken, omdat hij spreekt van geloofsgerechtigheid voor de niet besnedenen in een tijd waarin geen zegen vloeit door Abrahamvader van vele volkens lichamelijke zaad. Jakobus neemt het natuurlijk en terecht wel ter hand , omdat dit het enige is dat in bijzonder verwijst naar de twaalf stammen aan wie hij aan het schrijven is. Het was Abrahamvader van vele volkens geloof, gecombineerd met zijn gehoorzaamheid, dat de basis was voor hun zegen, en het is hun geloof, gecombineerd met werken, dat hen redt. De werken van Abrahamvader van vele volken waren alleen verdienstelijk als een bewijs van geloof.

Laten we dit overlaten aan hen die tot de Besnijdenis horen, die Abrahamvader van vele volkens zaad zijn naar het vlees, en die leven onder de koninkrijksbedeling. Wij hebben een onmetelijk betere en hogere plaats dan die verleent kan worden aan hen die hun eigen inspanningen mengen met Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikkers weldadigheid. Zijn onverdunde genade brengt zegeningen die alleen mogelijk zijn wanneer het aan Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker wordt overgelaten de dictaten van Zijn hart uit te werken, ongehinderd door menselijke hulp.

Het schijnt vrijwel ondenkbaar te zijn zo’n lage morele standaard te vinden in deze brief, zeker omdat werken vereist worden voor redding. De ontembare tong, vloeken, jaloezie, twist, strijd en vechten, het wordt allemaal besproken als gewoon onder de twaalf stammen. Ze worden er van beschuldigd vrienden van de wereld te zijn, zondaars, onrein van hart en dubbel van ziel. Wat een tegenstelling is dit met brieven als die aan de Filippenzen en de Thessalonicenzen, ook al werden die geschreven aan hen die nog maar een korte tijd daarvoor boordevol waren van heidendom en afgoderij! De pure genade van Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker, niet geholpen door wettelijke inzettingen of andere lokmiddelen, is veel krachtiger voor het voortbrengen van gedrag dat Godgrieks: Theos - Plaatser of Onderschikker een genoegen doet, dan alle inspanningen die voortgebracht worden door het verlangen naar redding of gecontroleerd door de verschrikkingen van de wet.